filmin başlangıcı

Gruplara ayrılmamızla şu an arasındaki o uzun zamanda, bir çok soğuk haftasonunda çay bahçelerinde çay içtik, sahildeki ıslak banklarda ne anlatalım ne söyliyelim diye düşündük. Bir ara 4 film çekmeye karar verdiğimizi hatılıyorum. Nefin Hocalar Antakya' dan ayrılmadan önceki son on dakikada bile filmin bir yerini değiştirdiğimizi düşünüyorum da oldukça hayalciymişiz.
Daha sonra fikir oluştu, mekan seçildi. Camiden ayakkabı çalan çocuklar... Çocuk oyuncu aramaya başladık. Ama cami-hırsızlık-Amerika üçlemesi bir oyuncunun annesinde sanırım ciddi kavram kargaşasına neden olmuştu çünkü bu anne camileri karalamak istemediğini bu yüzden oğlunun da böyle bir filmde oynamasına izin vermeyeceğini söyledi. Bu yanlış anlaşılmayı giderdikten sonra yeni sorun çıktı karşımıza. Ayakkabı boyacısı olan bir oyuncumuzun annesi maddi sıkıntılar nedeniyle olmaz dedi . Bunu kararlaştırdığımız çekim gününden bir gün önce söylediği için anlık bir çözümle küçük kardeşim yeni oyuncumuz oldu. Bundan sonra da son dakika süprizlerine anlık cevaplar üretmeye devam ettik. Şaryo bulamayınca el arabalarını birleştirdik; hatta başka bir grup bisiklet kullandı.
Bu film için pek çocuğun ailesiyle konuştuk ve gittiğimiz evlerde, bizim kısa filmimizden daha uzun ve daha çarpıcı hikayeler dinliyorduk. Küçük bir çocuğun ablası benden daha küçüktü (ben 17 yaşındayım) bir kaç gün sonra evleneceğini ve annesinin göç ettiği yöreye gideceğini söyledi, orada annesini çok özleyecekmiş. Bu kızın annesinin Antakya'ya göç edişi ve burada yeni bir hayat kurması yine farklı bir hikayeydi.
Bunlar da yine çekimden önce grubumuzun yaşadıkları. Kamera kayıttayken başımıza gelenler ise bizim için çok yeni ve tuaftı.